Ik ben altijd benieuwd naar de drijfveren van corporatiebestuurders. Omdat je daarmee zo veel makkelijker begrijpt waarom een corporatie iets doet of nalaat. Recent zat ik in de Ysbreker in gesprek met een bestuurder waarbij zijn drijfveer al heel snel op tafel lag. Hij wilde ongelijkheid bestrijden, en dus aan kansgelijkheid werken. Dat wilde hij vooral bereiken door te streven naar veerkrachtige wijken en het versterken van de daar aanwezige gemeenschappen. Heerlijk compact beeld van deze bestuurder en goed richtinggevend concludeerde ik.
‘Moet jij dan zelf verdwijnen?’, vroeg een collega van me standaard als mensen zeurden over een overvolle aardbol. Het antwoord van de klager was natuurlijk standaard nee. De ander, die moet wieberen. Bij de ‘Nederlanders wonen te groot’- discussie moet ik hieraan denken.
Ben jij beleidsexpert, vraag dan de volgende keer eens geen reactie op een beleidsstuk. Vraag wat mensen belangrijk vinden, vraag naar hun waarden en wat volgens hen ‘de bedoeling’ is. En wees nieuwsgierig naar ieder voorbeeld van waar het misgaat, iedere buurvrouw of oom die op de verkeerde manier geraakt wordt. Dat is waar het beter kan. Dan kan je daarna zelf sleutelen aan het beleid om te zorgen dat het ook echt beter gaat.
De schreeuw om een woning in Amsterdam klonk onlangs letterlijk. Dat was in de Stopera bij de bijeenkomst tussen een afvaardiging van dak- en thuisloze mensen in de stad met raadsleden tijdens het zogenaamde Kapstokoverleg.
Ik ben altijd benieuwd naar de drijfveren van corporatiebestuurders. Omdat je daarmee zo veel makkelijker begrijpt waarom een corporatie iets doet of nalaat. Recent zat ik in de Ysbreker in gesprek met een bestuurder waarbij zijn drijfveer al heel snel op tafel lag. Hij wilde ongelijkheid bestrijden, en dus aan kansgelijkheid werken. Dat wilde hij vooral bereiken door te streven naar veerkrachtige wijken en het versterken van de daar aanwezige gemeenschappen. Heerlijk compact beeld van deze bestuurder en goed richtinggevend concludeerde ik.
Mona Keijzer wil graag ‘heilige huisjes’ omverwerpen. Maar wat ze tot nu toe liet doorschemeren over haar visie op de woningmarkt, is juist weinig opzienbarend. Het kan anders.
Terwijl je dit leest zijn er duizenden, waarschijnlijk tienduizenden, jongeren in ons land die geen thuis hebben. Jongeren die heen en weer gaan tussen de overvolle opvang, auto’s, parkbankjes en andere plekken die op geen enkele manier een woning genoemd kunnen worden.
Wat is de grootste uitdaging als we het over het woningtekort hebben? Vaak genoemd is het groeiend aantal ouderen in onze samenleving, reden voor de gemeente Amsterdam om met bouwplannen en geld te komen. Dat is prijzenswaardig, maar laten we vooral inzetten op meer maatwerk en bewoners op leeftijd meer ruimte geven om hun eigen omgeving vorm te geven.
Gefascineerd volgde ik vorige maand het voor Nederland zo succesvolle EK-atletiek. Vooral bij de hardloopnummers zat ik op het puntje van mijn stoel. Dit omdat tot aan de finish lopers kunnen vallen, estafettestokjes kwijtraken of lopers elkaar van de baan lopen. Niet zó bloedstollend, maar toch ook spannend, was voor mij de totstandkoming van de Aedesvisie. Zijdelings was ik hierbij betrokken. Ik proefde de ambities en de dilemma’s. Het was vooral de vraag welk woord of beeld heelhuids de eindstreep zou halen.
‘Hugo de Jonge kan opgelucht ademhalen.’ Dat is de kern van menige reactie op de woonplannen in het Hoofdlijnenakkoord van PVV, VVD, NSC en BBB, want dat zou een voortzetting zijn van de door de minister ingezette koers. Maar er zijn ogenschijnlijk kleine verschillen die grote gevolgen hebben voor de bouw van sociale huur.
“Er zijn mensen die er niet toe in staat zijn en een gevaar vormen voor zichzelf en hun omgeving. Dit kunnen we hun buren en henzelf niet aandoen. We moeten dringend opnieuw kijken wat het recht op wonen voor deze mensen en de buren van deze mensen betekent.”
"Wie aan zichzelf – en liever nog, aan onze samenleving – wil werken, laat de wilde natuur in de Ardennen voor wat het is en ontwikkel leiderschapskwaliteiten door in de buurt aan de slag te gaan. Je krijgt er geen certificaat voor maar je empathische vermogen groeit." Aldus Ruud Fiere in zijn nieuwste column.
‘Corporaties zetten zichzelf centraal en nooit de bewoner.’ Het klonk als een oerkreet die mij op LinkedIn werd toegeworpen. De eerste neiging is ontkennen: lees nou al die missies van corporaties, kijk naar alle onderzoeken en klantenpanels, inspraak is aan de orde van de dag. En kijk eens naar de Aedes Benchmark. Daarin lezen we dat bij corporaties ‘het huurdersoordeel over de dienstverlening al jaren op hetzelfde hoge niveau is’. Mooi toch, zou je zeggen, steeds staat bij corporaties de bewoner centraal!
Ja, de regulering van middenhuur is niet perfect. Ja, de wet zal het woningaanbod verminderen. Tot zover is Kasper Baggerman het eens met critici op de Wet betaalbare huur. Maar opperopponenten BBB en VVD komen vervolgens met verdomd weinig alternatieven op de proppen, constateert hij. En ingrepen die de klap kunnen opvangen, worden steevast door juist deze partijen gedwarsboomd.
We mogen best wat vaker toegeven dat iemand anders het beter ziet. Regelmatig wordt ik met mijn neus op het feit gedrukt dat bewoners het vaak beter zien dan professionals. Of dat een overtuiging die ik had, onterecht was. Zo ook die over wooncoöperaties.
Wie passende woonruimte in de stad zoekt staat voor een forse uitdaging. Maar voor mensen met een beperking is de opgave nog een stuk ingewikkelder, zo maakt columnist Ruud Fiere duidelijk. Hij vindt dat er op korte termijn meer aandacht moet komen voor deze groep. Dat betekent: meer passende woningen en een beter afgestemde leefomgeving.
Social Enterprises willen altijd ‘impact maken’. Wie ‘impact wil maken’, wil doorgaans de wereld verbeteren. ‘Impact’ is het woord dat social enterprises gebruiken en het is de boodschap die ze uitdragen. Dit in tegenstelling tot corporaties, die vooral vertellen welk product of dienst ze bieden. Ik ken geen corporatie die zegt dat ze ‘impact wil maken’. Terwijl corporaties in wezen ook social enterprises zijn.
Dat de Wet betaalbare huur van woonminister Hugo de Jonge door zowel marktpartijen als woonactivisten wordt aangevallen, viel te verwachten. Het lijkt daadkrachtig beleid, maar is puntje bij paaltje exemplarisch voor een kabinet dat geen fundamentele keuzes maakt.
De energiecoöperatie GWL Ecostroom wil gemengde VvE's elders in de hoofdstad graag ondersteunen bij het aanleggen van zonnedaken, maar merkt dat initiatieven stranden vaak op blokkades van woningbouwcorporaties. Maar niet altijd. Zo trok de Alliantie bij een complex bij het Flevopark zijn aanvankelijke bezwaren in werkte mee. Op 21 april werd het project geopend door wethouder Van Doorninck. Bestuurder Noortje van Kleef van Ecostroom roept andere corporaties op ook over te schakelen op een CAN DO-benadering.
Als het om wonen gaat is het verschil tussen links en rechts in Amsterdam groot, schrijven Harry Bleeker, René Hesse en Jan Kok in deze opinie-bijdrage. Zij komen tot hun conclusie na vergelijking van de woonparagrafen van tien politieke partijen die deelnemen aan de Amsterdamse gemeenteraadsverkiezingen (met medewerking van Jonneke Bekkenkamp).
De maximale huur in de sociale sector en in het middensegment moet afhankelijk zijn van de grootte van de woning, meent Paulus Jansen, oud-directeur van de Woonbond. Ook is hij voorstander van een wettelijke norm voor het minimaal aantal m2 vloeroppervlak.
Rond de toewijzing van nieuwbouwkoopwoningen hangt al jaren een geur van vriendjespolitiek. Hoog tijd om hier een einde aan te maken, vindt belangenbehartiger Wike Wilbrink (Vereniging Eigen Huis). Ga lootjes trekken. Of nog beter: laat een notaris de volgorde bepalen.
Volgens een recente studie is er in Noord-Holland in het oppervlaktewater voldoende warmte aanwezig om bijna alle gebouwen duurzaam te verwarmen. Volgens bestuurder Leon Bobbe van De Key is dat genoeg reden de Amsterdamse warmtestrategie tegen het licht te houden.
De volkshuisvesting is gebouwd op onderlinge solidariteit, maar woningcorporaties kennen geen vanzelfsprekende verbondenheid meer met huurders die door pech niet aan hun financiële verplichtingen kunnen voldoen, constateert Jos van der Lans. De vorming van een solidariteitsfonds voor steun aan huurders in problemen kan iets van dat oude fundament terugbrengen.
De verduurzaming van sociale huurwoningen loopt te vaak vast op de wettelijke eis dat zeventig procent van de huurders moet instemmen met het project. Verlaag dat percentage naar vijftig, zegt corporatiemedewerker Marijn Buikema.