Volgens Reijer Verwer, gepromoveerd op het proefschrift ‘Een kwestie van vertrouwen’ (Verwer en Walberg 2012) zijn de conclusies van het SCP over de aanpak van de Vogelaarwijken misleidend. In ieder geval valt geen oordeel te vellen over de wijze waarop woningcorporaties hun maatschappelijk ondernemerschap uitvoeren. Het SCP stelt dat het 'krachtwijkenbeleid' geen meetbaar resultaat heeft opgeleverd op het gebied van leefbaarheid, veiligheid en de sociaal-economische positie van de bevolking. Volgens Verwer kan het SCP op basis van de feiten die conclusies niet trekken.
In het SCP-rapport 'Werk aan de Wijk' is onderzocht in hoeverre het krachtwijkenbeleid tussen 2008 en 2012 effectief is geweest. Uit het onderzoek blijkt dat de krachtwijken zich niet gunstiger ontwikkelden ten opzichte van de wijken die er qua problematiek in 2007 het meest op leken. Verwer: "Anders dan deze conclusie doet vermoeden, is op basis van het SCP rapport redelijkerwijs geen oordeel te vellen over de wijze waarop woningcorporaties hun maatschappelijk ondernemerschap uitvoeren. Laat staan dat op basis van dit rapport de politieke conclusie kan worden getrokken dat corporaties zich beter kunnen beperken tot het ‘stapelen van stenen’." De onderzoekers maken volgens hem een vreemde sprong door de bewijsvoering mede te baseren op vergelijkbare typen interventies uit een eerdere beleidsperiode. Het betreft een onderdeel van het Grotestedenbeleid, Onze Buurt aan Zet, dat in de periode 2001-2004 werd uitgevoerd. De conclusie luidt dat “De effecten van deze verzameling van participatie bevorderende, aantrekkelijk getitelde sociale interventies zijn over het geheel genomen weinig bemoedigend geweest” .
Verwer: "Omdat het winnen van vertrouwen een moeizaam en traag proces blijkt te zijn, zijn van interventies in krachtwijken - zeker op de korte termijn - geen wonderen te verwachten. Het is daarom voorbarig om, bijvoorbeeld op basis van het rapport De baat op straat (2009), te concluderen dat interventies ‘zinloos’ zijn, dat sociale investeringen als ‘weggegooid geld’ kunnen worden beschouwd en dat woningcorporaties zich voortaan weer beter kunnen beperken tot fysieke investeringen - het ‘stapelen van stenen’." Het is volgens hem "op zacht gezegd opvallend dat er halverwege het krachtwijkenbeleid dat tien jaar zou duren, van 2006 tot 2016, een onderzoek wordt uitgevoerd naar de effectiviteit van dat beleid. "Het is alsof een scholier uit 3 VWO opeens eindexamen moet doen."
Zie ook: Planbureau: Krachtwijkenbeleid is mislukt (NUL20 30-07-2013)