Vrijwillig in Amsterdam: kickbokser Sadik Kaynak

“Het liefst geef ik les aan boefjes”

“Ik train al sinds  mijn vierde jaar voor verschillende vechtsporten. Naast kickboksen heb ik ook zestien jaar karate gedaan, maar daar ben ik mee gestopt. MTK-gym werd in 1990 opgericht door mijn broer Ali. Ik had vroeger zelf weinig begeleiding en hing veel op straat en snap uit eigen ervaring hoe belangrijk een sportschool als deze is voor een buurt. Toen mijn broer acht jaar geleden stopte met lesgeven heb ik het van hem overgenomen. De jongeren die hier komen, leren niet alleen de techniek van het kickboksen. Vijftig procent van de lessen draait om het bijbrengen van zelfvertrouwen, respect hebben voor elkaar, basisnormen leren, enzovoort.
Het gaat bij MTK om het leggen van sociale verbanden en het stimuleren van vriendschappen. Veel van de jongeren die hier komen hebben moeite met dat soort zaken. Daarnaast is bewegen natuurlijk heel belangrijk, onder meer om overgewicht tegen te gaan. Kortom, van de lessen die de jeugd hier krijgt, kunnen ze hun  leven lang profijt hebben. Een bijkomend voordeel is dat de ouders van de leerlingen elkaar leren kennen via de sportschool. Dat is goed voor de sociale cohesie in de buurt, want nogal wat ouders leven in een isolement.
Ik vind het lesgeven erg leuk om te doen. Ik houd van de dynamiek van die jongeren. Ik zou bijvoorbeeld niet in een bejaardentehuis willen werken, dat is mij te saai. Het liefst geef ik les aan boefjes. Zelf was ik vroeger ook niet bepaald de braafste van de klas, dus ik voel ze heel goed aan en daardoor hebben we ook een sterke band met elkaar.”

Opoffering? Boeit niet.

“Ik ben heel fanatiek. Naast de ongeveer vijftien uur dat ik fysiek bezig ben met lesgeven, besteed ik nog eens zoveel tijd aan het maken van lesroosters en het plannen van wedstrijden. Bij elkaar zijn dat heel wat uren, maar ik heb het er graag voor over. Dat ik er niet voor betaald krijg is aan de ene kant jammer, maar het is ook een voordeel. Ik heb hier alle vrijheid om de dingen op mijn manier te doen.
Er is me wel eens een betaald baantje aangeboden op een sportschool, maar dat heb ik afgeslagen. Dan zou ik te weinig tijd overhouden voor MTK. Wat hier belangrijk is, is de sfeer, de gezelligheid. Iedereen komt uit de buurt en kent elkaar. Ik heb hier bovendien mijn eigen groep van inmiddels zestig leerlingen tussen de acht en 23 jaar en ook nog enkele ouderen. Die leerlingen kan ik niet in de steek laten.
Er zitten een paar grote talenten bij, toekomstige kampioenen op zowel nationaal als internationaal niveau. Ik had zelf misschien ook wel kampioen kunnen worden, maar ik heb ervoor gekozen om les te geven. In die zin kun je zeggen dat ik me heb opgeofferd, maar dat boeit me eerlijk gezegd helemaal niet. Als een leerling van mij een wedstrijd wint heb ik ook gewonnen. Zo zie ik het.”