Vier maanden eerder was een plan van aanpak opgesteld met afspraken tussen de betrokken Amsterdamse diensten en de corporaties over huisvesting, inburgering en naar werk geleiden van de groep. Toen werd nog uitgegaan van tweeduizend personen en 1750 huishoudens. Nu is dat flink naar beneden bijgesteld naar 1300 huishoudens. “Het blijven schattingen”, zegt Jeroen Rous, van de Amsterdamse Federatie van Woningcorporaties. Ze zijn gedaan op basis van deels overlappende landelijke bestanden van de IND en Vluchtelingenwerk Nederland. Aanvankelijk ging Amsterdam ervan uit dat de pardongroep veel groter was dan de 1200 personen die het rijk tot taak had gesteld. Maar dat lijkt mee te vallen. Bij het pardonloket, dat drie maanden langer is opengesteld, wordt geen grote toeloop meer verwacht.

De corporaties willen deze groep in ieder geval binnen twee jaar een woning bieden. Daarmee zouden de pardonners jaarlijks beslag leggen op ruim vijf procent van het totale aanbod sociale huurwoningen. “Maar als ze in een keer op de woningmarkt komen, zouden we in één jaar een prop van ruim tien procent te verwerken krijgen”, aldus Rous. Daarnaast heeft Amsterdam ook nog de taak om jaarlijks zo’n vierhonderd reguliere ‘statushouders’ te huisvesten.

7,5 jaar woonduur

Om ze een start op de woningmarkt te geven, krijgen de pardonners een woonduur van 7,5 jaar mee. Daarmee hebben ze een goede kans om zelfstandig via WoningNet een huis te vinden. “Ze moeten het dus zelf doen, maar we houden wel in de gaten of het ze ook lukt. Als iemand na inschrijving nog niet reageert, of alleen op woningen waarop hij geen kans maakt, dan gaan we kijken wat er aan de hand is.”

Verreweg de meeste asielzoekers zijn alleenstaande mannen

Bij het onder dak brengen van de pardonners wordt gekeken of deze al adequaat zijn gehuisvest. “Iemand die in een reguliere woning is gaan samenwonen met zijn Nederlandse vriendin, krijgt geen 7,5 jaar mee.” Pardonners die dakloos zijn of in onderhuur zitten, wel. Net als die in het AZC in Noord zitten; dat centrum moet zijn deuren sluiten vanwege de aanleg van de tweede Coentunnel.

Een kleine groep – zeker niet meer dan 25 huishoudens – woont al in een reguliere woning, die wordt beheerd door het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers (COA). Gekeken wordt of daar het huurcontract kan worden omgeklapt, zoals dat heet. Dat wil zeggen: op naam van de bewoners kan worden gezet.

Grotere gezinnen, zoals dat van de familie Taniwal, kunnen veel moeilijker een woning vinden in de stad. Zij worden direct bemiddeld. Veel zijn het er overigens niet: ongeveer achttien huishoudens. Verreweg de meeste asielzoekers zijn alleenstaande mannen.

De gelegaliseerde asielzoekers mogen regionaal zoeken, dus mogelijk komen er nog mensen uit de rest van de Stadsregio naar Amsterdam. Rous: “In Amsterdam is meer kans op werk en er wonen meer landgenoten”.

Het Rijk heeft voor de huisvesting een voorlopige vergoeding vastgesteld van 3400 euro per huishouden. Daarvan worden onder meer de eerste kostennota (1e huur, borgsom en administratiekosten) en de stofferingskosten betaald. Het huis wordt gestoffeerd opgeleverd. Daarnaast kunnen de pardonners bij de DWI een lening krijgen.

De familie Taniwal heeft die ook gekregen, want het gezin moet nog veel huisraad aanschaffen. “We hebben al wat spullen gekocht in tweedehandswinkels; de rest komt wel nu we er zitten,” zegt de heer Taniwal. Zelf is hij erg blij met het nieuwe huis, maar de twee oudste kinderen, van twaalf en tien jaar, vinden het wel vervelend dat ze uit hun vertrouwde omgeving weggaan en naar een andere school moeten. Het uit vijf leden bestaande gezin, de jongste is twee, heeft het eerste het beste huis geaccepteerd dat werd aangeboden: een vijfkamerwoning in Zuidoost. “We hadden wel in Noord willen blijven, maar er was niet veel keus,” aldus Taniwal.

Johan van der Tol