In dit nummer veel aandacht voor sociale huisvesting. 

Aanleiding genoeg: in juni vindt het International Social Housing Festival (ISHF) plaats en de Amsterdamse Federatie van Woningcorporaties viert haar honderdjarig bestaan.  

Maar afgezien daarvan. Het is een goed moment om eens vooruit te kijken na die periode van publieke kastijding, de parlementaire enquête en de invoering van de nieuwe Woningwet. Met die wet werd een dikke punt gezet achter het turbulente tijdperk van de corporatie als ‘maatschappelijke onderneming', ingezet in 1994 met de bruteringsoperatie. 

 

De 'nieuwe corporatie' is stevig gekortwiekt: een beperkt werkterrein, een nieuw toezichtskader, een nieuw puntenstelsel, een nieuw huurregime en natuurlijk ook die vermaledijde verhuurderheffing.

Zoals altijd als er iets goed fout is gelopen, reageert de overheid met meer regels en meer toezicht. Dat lijkt inmiddels door te slaan, vindt althans nieuwe Aedes-voorzitter Marnix Norder in een interview in dit nummer. Maar veel breder in de sector wordt geklaagd over doorslaande regelzucht.

 

Binnenkort opent het International Social Housing Festival. Voor ons aansporing voor een blik over de grenzen. Hoe zorgen andere stedelijke regio's voor betaalbare huisvesting? Dat levert een zeer interessante verkenning op. Ondanks de enorme verschillen per land zijn er wel een paar trends te zien: de betaalbaarheid staat onder druk, wonen is vastgoed geworden en politici zijn de sociale huursector steeds meer gaan beschouwen als een vangnet dan als een basisvoorziening. Maar er lijkt sprake van een kentering: overheden in vele Europese steden tuigen weer nieuwbouwprogramma's voor betaalbare huurwoningen op, zelfs in Londen. Noem het voortschrijdend inzicht: ook de onderwijzer, de verpleger en de schoonmaker hebben een woning nodig in de buurt van hun werk.