Voorstel van Stadgenoot om woningvoorraad beter te benutten
Vervang huurcontract door wooncontract
Veel mensen huren een te kleine, te grote, te dure of te goedkope sociale huurwoning. De bestaande voorraad moet daarom beter worden gebruikt. Stadgenoot is om die reden voorstander van flexibele wooncontracten. Gaat na de vaste baan ook het vaste huurcontract overboord?
JA
Marien de Langen, bestuurder Stadgenoot
“Duizenden van onze woningen worden niet optimaal gebruikt. Alleen al het aantal goedkope scheefwoners bedraagt vijftien procent. Verder wordt tien tot misschien wel twintig procent van onze woningen onrechtmatig bewoond. Onze sociale woningvoorraad moet – gezien de grote druk op de Amsterdamse woningmarkt en de groeiende wachtlijsten– echt beter worden gebruikt.
Wij denken daarom aan een nieuw woonarrangement dat garantie biedt op betaalbaar en passend wonen. Maar de corporatie garandeert niet dat specifieke huis met die specifieke huur. Het contract beweegt mee met inkomen en gezinssamenstelling. Daalt het inkomen door bijvoorbeeld verlies van werk, dan gaat de huur omlaag. Gaan de verdiensten omhoog, dan stijgt de huur. Bij gezinsuitbreiding is verhuizing naar een groter huis mogelijk. En vice versa: als de kinderen het huis uit gaan, dan gaat men kleiner wonen. Wij willen de mogelijkheden van zo’n flexibel wooncontract verkennen. Te groot, te klein, te duur en te goedkoop vormen de hoeken van het veld. Mensen krijgen met zo’n contract dus de zekerheid van een woning, maar soms is aanpassing van het arrangement gerechtvaardigd. Verhuizing hoeft natuurlijk niet meteen. We zullen altijd rekening houden met de sociale infrastructuur en de voorkeuren van mensen.”
NEE
Ronald Paping, directeur Woonbond
“Ik moet er toch niet aan denken dat een corporatie gaat bepalen waar iemand mag wonen. Het pleidooi voor flexibele wooncontracten doet mij denken aan de discussie over flexibilisering van arbeid. Voor de Woonbond heb ik lange tijd bij AbvaKabo FNV gewerkt. In die tijd was de vakbeweging voorstander van meer flexibiliteit, als daar extra zekerheden tegenover zouden staan. We kennen de uitkomst: grote groepen mensen ontberen werkzekerheid. Dat kunnen we op het gebied van wonen niet laten gebeuren. Straks is iedere sociale huurder een outsider.
Er zit me iets anders dwars. Jarenlang zijn in Amsterdam op grote schaal corporatiewoningen verkocht en geliberaliseerd. Nu komt Stadgenoot met de boodschap dat de stad een groot probleem heeft. Mijn eerste advies luidt: zorg er eerst voor dat het probleem niet groter wordt.
Verder wil ik waken voor oplossingen die erger zijn dan de kwaal. De sociale woningvoorraad kent ongetwijfeld een paar rijke huurders. Ik heb het over de grote groep met een karig inkomen. Ook zij worden als scheefwoners weggezet. Dat deugt niet. In de sociale woningvoorraad horen brede middengroepen thuis.
Als de corporatie de doorstroming wil bevorderen, dan zie ik veel meer in projecten om ouderen te verleiden naar een beter passende woning te verkassen.”
