Woonbeleid is het verdelen van schaarste, althans in de regio Amsterdam. De toewijzing van de sociale woningvoorraad - de woonruimteverdeling - kent een rijke beleidsgeschiedenis waarin doelgroepen, urgenten, slaagkansen, verdeelsleutels, voorrangsregelingen en wachtrijen de hoofdrol spelen. 'Draaien aan knoppen', dat is wat beleidsmakers om de paar jaar opnieuw doen om het stelsel nog weer iets rechtvaardiger te maken, om nieuwe knelpunten het hoofd te bieden of om lokaal beleid in de pas te laten lopen met nieuwe landelijke regelgeving. De woningzoekende laveert daar vervolgens zoveel mogelijk omheen om via legale of illegale weg toch die gewenste woning te vinden.

Nieuwe schaarste: bouwgrond. Ook bij het verdelen van bouwlocaties rammelen belanghebbenden aan de poort. Tot voor kort domineerden de corporaties en enkele grote ontwikkelaars de bouwproductie in de hoofdstad. Nu strijdt een bont gezelschap van zelfbouwers, aannemers, kleine en grote ontwikkelaars en beleggers om een bouwstek. Zelfbouwers - of liever de creatieve kleine ontwikkelaars die de CPO-initiatieven initiëren -  vinden het quotum van vijfhonderd woningen per jaar een lachertje. En beleggers waarschuwen op luide toon dat het onmogelijk wordt om middeldure huurwoningen te bouwen, omdat de grondprijzen de lucht in schieten. De crisis in de bouwsector lijkt al weer lang geleden.

Schaarste aan woningen, schaarste aan locaties. Dat zal het debat blijven bepalen de komende jaren in en om de hoofdstad. Dan is het verfrissend als de Amsterdamse wethouder Bouwen en Wonen durft vast te stellen dat ouderenhuisvesting géén kwantitatief probleem is. Er zijn voldoende geschikte woningen in de hoofdstad. Maar niet altijd op de juiste plek, op het juiste moment of voor de juiste prijs.
Seniorenhuisvesting is bovenal een kwestie van maatwerk en mensenwerk. Dat bewijst het succes van de seniorenmakelaar in gemeenten als Zandvoort en Zaanstad. Maar mensenwerk… dat is niet meer vanzelfsprekend in de systeemwereld van het wonen.