Om me heen bemerk ik groeiend ongeduld. Veel buren willen aan de slag. Isoleren, zonnepanelen, iedereen heeft zo zijn eigen plannen om energie te besparen en zelf op te wekken. Dat is de winst van alle onrust over het vage aardgasvrijscenario van de gemeente. Men spitst de oren bij alles wat met de energietransitie te maken heeft; en bij de subsidiemogelijkheden, zolang die er zijn. Maar soms denk ik: wat een gedoe. We kunnen ook gewoon verhuizen.

Sommigen zijn gewoon begonnen, maar anderen - waaronder ik - wachten tot er meer duidelijk is over hoe we straks onze huizen gaan verwarmen. Een onderzoeksbureau rekent namelijk hard aan mogelijke opties. Misschien blijkt ons buurtje wel geschikt voor thermische energie uit oppervlaktewater (TEO) of thermische energie uit afvalwater (TEA) in combinatie met warmte- en koudeopslag (WKO).

Mocht dat zo zijn, dan zijn er nog heel wat harde noten te kraken. Krijgen we iedereen mee? Kunnen we het financieren? Wie is er aansprakelijk? Moeten we dan een energiecoöperatie oprichten? Steeds vaker twijfel ik of ik hier wel echt al mijn tijd en energie in wil steken. Weer een vergadering, weer tijd investeren om te begrijpen wat de technische mogelijkheden zijn en vooral: wat die voor consequenties hebben.

Soms heb ik het er helemaal mee gehad. Moeten we niet gewoon de toko verkopen nu de markt nog goed is, en een plek zoeken die ontworpen is met duurzaamheid als belangrijkste uitgangspunt? Waar we de wc kunnen doorspoelen met grijs water. Waar ik me niet schuldig voel als ik de verwarming in de badkamer aanzet voor een heet bad, of af en toe een graadje hoger?

Mijn ideaalbeeld is een fossielvrije aardewoning in Olst. Ik weet nog dat ik die voor het eerst zag en dacht: zo wil ik ook wonen, geweldig! De huizen zijn zongericht gebouwd, met veel glas op het zuiden, sowieso prachtig. Er is zoveel mogelijk afval gebruikt, correctie, er zijn zoveel mogelijk circulaire en lokale materialen gebruikt en de isolatie is zo goed dat de energieprestatiecoëfficiënt nul of bijna nul is. Groene daken, grijs water, een eetbare omgeving. Het voelt utopisch maar het is gewoon mogelijk. De speelse en fantasierijke Amerikaanse earthships waarop deze wijk is geïnspireerd, stammen notabene uit de jaren 70.

Zou een eigentijdse, zo zelfvoorzienend mogelijk leefwijze voor ons bereikbaar zijn? Misschien, net, als de huizenmarkt nog een beetje meer oververhit raakt. Zo droom ik al een tijdje van wonen in een longhouse in Almere Oosterwold. Daar is een dorpslandgoed in ontwikkeling dat ik echt helemaal fantastisch vind. Leven in verbinding, met de natuur en elkaar, is hun filosofie. Het landgoed beheer je samen: de (moes)tuinen, speel- en dierenweiden, fruitgaarden, een voedselbos, een zwemvijver en ook een groot gemeenschappelijk huis waar vrienden en familie eventueel kunnen logeren.

Net als waar ik nu woon, zijn de huizen geschakeld (in een rijtje). Alleen gaan de woningen op in het landschap doordat hun licht gebogen rug begroeid is. Van buiten lijken ze op heuvels. De woonkamer is dan weer hoog en licht, en gericht op het zuiden. Er liggen zonnepanelen op het dak en de woningen zijn energieneutraal. Geen auto's om je heen (die staan verderop op een parkeerplaats), overal groen en wonen met gelijkgestemde groene gekkies, wat lijkt me dat heerlijk!

Een keer in de zoveel tijd check ik of er nog woningen vrij zijn. Steeds minder, dus het window of opportunity begint zich langzaam te sluiten. Wat me vooral tegenhoudt is de locatie: de verre oostzijde van Almere. De dichtstbijzijnde bushalte is ruim twee kilometer verderop. Dat betekent dat mijn tienerdochter haar zo geliefde bewegingsvrijheid helemaal kwijt is. Nu kan ze zelf naar voetbal of zwemmen fietsen. Even twee uurtjes naar Nemo met de jongste wordt ineens een hele onderneming in plaats van een spontane inval. Toch maar doorzetten dus, in ieder geval tot de kinderen wat groter zijn.