Marlies Rohmer Architecte Marlies Rohmer doet naast architectuur ook veel stedenbouwkundig werk. Ze is supervisor over een deel van de Westelijke Tuinsteden en voorzitter van de Welstand, Commissie ll. Recentelijk won ze de nationale en internationale scholenbouwprijs met een scholencomplex in Wateringse Veld. Ze is eigenaar van het Architectenbureau Marlies Rohmer Zie www.rohmer.nl

Als ik het voor het zeggen had dan zou ik zorgen, dat degene die het voor het zeggen had het ook werkelijk voor het zeggen had. Weg met het poldermodel, lang leve de dictatuur. Nou ja, bij wijze van spreken.

Deze ‘dictator’ zou verordonneren dat de stadsdelen meteen worden afgeschaft.
Voor vuil ophalen, trouwen, paspoorten, rijbewijzen en al die zaken waar de burger vooral niet te ver voor moet reizen, c.q. te lang voor moet wachten, zijn servicepunten in de ‘voormalige’ stadsdelen prima. Maar ruimtelijke ordening, bouwen en wonen, inrichting van de openbare ruimte en de plantsoenendienst zijn geen taken die gedecentraliseerd hadden mogen worden.

De dictator zou eisen dat terstond één centrale sterke dienst stedenbouw, inrichting van de openbare ruimte en architectuur wordt opgericht.
Bij zo’n dienst is het zo interessant om te werken dat die dus heel goede medewerkers aantrekt. Deze dienst zou met visie en beleid aan Amsterdam werken, aan Amsterdam als één geheel, als één bruisende stad.
In de Westelijke Tuinsteden zouden geen woningen van tachtig vierkante meter gesloopt worden, die we in IJburg nu juist gaan bouwen. En als we de stad in rijden via de Baarsjes en Oud-West, zouden we niet meer het gevoel hebben dat we de grens van België naar Luxemburg passeren. Lantarenpalen, parkeerpaaltjes, stoeptegels, afvalbakken en andere zaken, die het aanzicht van de openbare ruimte bepalen, zullen langs die route één idee uitstralen.
Langs de invalswegen, waar je tenslotte een beetje het gevoel moet hebben dat je een echte stad binnenrijdt, zouden de winkeliers verplicht worden om minimaal twee vierkante meter lichtreclame op hun winkels te hangen in plaats van de retro-sierletters, die de trend zijn in de huidige reclamenota’s. Die zijn prima voor de zijstraten.

De dictator zou dicteren, dat ogenblikkelijk het schrijven van de vijftien verschillende welstandsnota’s voor de vijftien verschillende stadsdelen gestaakt wordt.
Deze verschillende welstandsnota’s, die elk met een andere indeling en een andere inhoud eerder een labyrint voor de burger vormen dan de beoogde helderheid bewerkstelligen, leiden in het ergste geval straks nog tot vijftien verschillende welstandscommissies (waar halen we alleen al alle architecten vandaan?).
Hij zou initiëren dat het welstandsbeleid integraal over de stad gaat, en niet alleen over architectuur maar ook over stedenbouw. Want, zou hij zeggen: “goede stedenbouw is met slechte architectuur niet eenvoudig te verpesten. Maar andersom kan goede architectuur slechte stedenbouw nooit redden”.

De dictator zou afdwingen dat er voor grote stadsuitbreidingen en herstructureringen, zoals die van de Westelijke Tuinsteden, een ‘mentaliteitsplan’ wordt geschreven.
Het mentaliteitsplan zou ingaan op de vraag: voor wie ga je bouwen? Het zou voorwaarden scheppen voor sociale, maatschappelijke en culturele ontwikkelingen en trends.
Het plan zou bijvoorbeeld brede stoepen aanbevelen die ruimte bieden voor de noodzakelijke lichaamsbeweging van de steeds dikker wordende jeugd. Want werkende moeders hebben geen tijd meer om met de chipsetende en tv-kijkende generatie naar speelplaatsen te gaan. En de backbench generation mag alleen nog onder het toeziend oog van de, door paranoia bevangen, ouders spelen.

Het plan zou ruimte geven aan de dagelijkse markt, waar allochtone en autochtone bewoners graag heengaan, en die nu om de één of andere reden uit het stadsbeeld verdwijnt ten gunste van het monopolie van de supermarkt van Albert Heijn en het bijbehorende financiële gewin van de gemeente.
Het plan zou ook voorzien in een zone vóór de woning, die het verandagevoel versterkt zodat er collectiviteit en interactie ontstaat tussen bewoners. Niet onbelangrijk na de gebeurtenissen van 11 september.

Dit alles zou de dictator stampvoetend en briesend bewerkstelligen en iedereen zou ademloos naar hem luisteren en meteen doen wat hij zei.
Lang leve het poldermodel …